PRASA

Cześć Bogdan. Dlaczego po raz kolejny zdecydowaliście się samemu wydać album? Czyżbyś przewidywał, iż z „Enter Insectmasterplan” powtórzy się sytuacja, która miała miejsce z “Subconsciously Unconscious”? Docenienie przez recenzentów (prócz Wolfa. Ha, ha, ha…), ale jednoczesna „bojaźń” ze strony wydawców.
Witaj Maniek! Zaraz po nagraniu w maju zeszłego roku Szymon Czech zrobił pre-mixy dwóch numerów: „Planet Groth” i „The Colony”, które zamieściliśmy na płytce promocyjnej z fajną wkładką, którą złożył mi Kvass z Psychotropic Transcendental. Powyższe promo wysłałem do ponad 40 wytwórni na całym świecie, tych znanych i niezależnych, ale niestety nie było żadnego odzewu. Z góry też założyliśmy, że jak nikt się nie odezwie, to po 6 miesiącach wydamy ją sobie sami. I tak mieliśmy spore opóźnienie, bo płytę z powodów organizacyjno-finansowych, udało nam się wypuścić po ponad dziewięciu miesiącach od zarejestrowania śladów. Ponieważ żadna wytwórnia się nie odezwała, nie ma sensu kisić tego materiału gdzieś w szufladzie przez kolejne kilka lat, bo moim zdaniem traci on na wartości, podobnie jak nowe samochody z poprzedniego rocznika. Już po wydaniu nowej płyty wysłałem jeszcze kilkanaście egzemplarzy nowego materiału, tym razem koncentrując się na niezależnych wytwórniach północnoamerykańskich i japońskich. Od tego momentu minął już miesiąc i też nie było żadnego odzewu i pewnie nie będzie. Nie wiem czy to „bojaźń” ze strony wydawców – jeśli tak, to chyba muszą srać ze strachu! Czasami myślę sobie, że ja marnuję kasę, a w wytwórniach nikt tego nie słucha.

Muszę przyznać, że obecnie dla mnie Myopia równa się z profesjonalizmem muzycznym jak i graficznym. Jednak jak to kiedyś ktoś mądry powiedział to, co jest twoim atutem i siłą może też być twoim wrogiem. Nie bez kozery napomknąłem o „bojaźni” wydawców, gdyż uważam, że odmienność i wyjątkowość muzyki Myopia ma też tą drugą stronę medalu – odstraszającą.
Graficznie rzeczywiście poszliśmy do przodu. Wszystkimi projektami zajął się nasz gitarzysta Kamil. Chłopak jest artystą, czadzi teraz na ASP w Katowicach (do tego stopnia, że wcale go nie widuję), wziął na siebie przygotowanie wkładki i chyba przyznasz, że całkiem nieźle mu poszło. Masz chyba rację mówiąc, że muzycznie chyba odstraszamy potencjalnych wydawców. Nie chodzi tutaj raczej o dobrą jakość nagrania, bo nie sądzę, żeby płytka spłodzona na szybko w garażu i opatrzona biało-czarnym xero kogoś zainteresowała. Istnieć może tutaj bojaźń o wejście w coś innego, mniej szablonowego lub po prostu liczy się kasa – załóżmy nawet, że słuchają oni naszej muzy, ale stwierdzają, że kokosów to oni na nas nie zarobią, bo ta muzyka zbyt popularna nie jest. Może mają rację, ale czy do końca? Na świecie wydaje się teraz dość dużo niekonwencjonalnej muzyki, a zespoły typu Fantomas, Dillinger, Escape Plan czy Meshuggah ściągają na koncerty sporo ludzi (widziałem w Londynie na własne oczy). Poza tym sam mówisz, że dostajemy dobre recenzje, a recenzenci polecają nas słuchaczom, no to chyba jest jakieś zapotrzebowanie na taką muzykę? No ale tak można by gdybać przez kilka kolejnych stron i dojść donikąd. Przy dobrych chęciach wydawców wszystko można wypromować i jeszcze spokojnie na tym zarobić, ważne, żeby te chęci się pojawiły. Na szczęście wyszedłeś z propozycją tego wywiadu i teraz już wszyscy będą o nas wiedzieć (he, he)!

Masz świadomość, że jako Myopia tworzycie muzykę spod znaku: kochaj albo rzuć? Szczerze mówiąc tak jak “Subconsciously Unconscious” tak i „Enter Insectmasterplan” nie od razu mi podszedł. Jest to muzyka asynchroniczna, pełna dysonansów, a zarazem sprawiająca wrażenie matematycznie poukładanej, której po prostu należy nauczyć się słuchać. Przyznam się, iż dopiero po kilkudziesięciu przesłuchaniach zacząłem chłonąć i scalać wszystkie te rozparcelowane trybiki.
Zawsze chciałem, żebyśmy robili właśnie taką muzykę, albo żadną. Na razie udaje nam się trzymać obrany wcześniej kierunek. To prawda, że ciężko się tego słucha. Jest tutaj dysharmonia, arytmika, asymetria ale i matematyka odgrywa tu o wiele większą rolę niż niejednej osobie może się wydawać. Na małej przestrzeni zamieszczamy często sporo motywów i wiele zmian tempa. Jeśli ktoś nie jest maniakiem takiej muzyki to ciężko jest się do niej przyzwyczaić, a przypuszczam, że nie każdy ma taką cierpliwość jak Ty, żeby posłuchać płytki kilkanaście lub kilkadziesiąt razy żeby wyrobić sobie o niej zdanie. Jeśli ktoś się koncentruje powiedzmy na klasycznym thrashu lub death metalu, to puszcza płytę i chciałby np. usłyszeć kilka długich blastów albo minutowy ciąg na dwie stopy nie zakłócony żadnym „przejściem”, żeby spokojnie pomachać głową. U nas nie ma zbyt wielu takich momentów i zapewne jest to w jakimś stopniu zniechęcające. Pamiętam kiedyś na którymś z koncertów przyszło pod scenę kilku nastolatków żeby trzepnąć grzywą. Zniechęcili się po jednym numerze i krzyknęli, żebyśmy zagrali jakiś numer Slayera i ten obrazek dobrze tłumaczy jak to z naszą muzyką bywa. Ale na pocieszenie zostaj fakt, że przynajmniej, jeśli ktoś już się do niej przyzwyczai, zbyt szybko się nie nuży (he, he) i zawsze coś nowego może w niej dostrzec i usłyszeć. Słuchajcie więc pokręconej muzy!

Bardzo podoba mi się brzmienie „Enter Insectmasterplan”. Po raz kolejny udowodniliście, że jesteście jednym z nielicznych polskich zespołów, który samymi tylko „metalowymi” instrumentami jest w stanie wytworzyć schizoidalny, odhumanizowany i schizofreniczny klimat. W brzmieniu „Enter Insectmasterplan” czuć przełożenia Waszej technologicznej fascynacji, o której za chwilę. W pozytywnym znaczeniu tego słowa odbieram tę produkcję, jako oschłą, wyjałowioną z wszelkich uczuć.
Wspomniany przez Ciebie wcześnie Wolf słyszał u nas jakieś niemetalowe instrumenty – klawisze czy harfy (he, he). Ma chłopak słuch! Ale mniejsza o to. Faktycznie serwowana tutaj w tekstach bio-technologiczno-kosmiczna wizja świata wydaje się moim zdaniem tworzyć swoistą symbiozę z muzyką. Wspomniane wcześniej dysonanse, asynchronia, arytmika, antysymetria plus nagromadzenie wielu motywów i zmian tempa współtworzą zeschizowany, klaustrofobiczny klimat, który rzeczywiście sprawia wrażenie odhumanizowanego, ale zarazem stanowiącego pasujące tło do moich tekstów science-fiction, z których rzadko powiewa optymizmem. Z mojego punktu widzenia właśnie taki muzyczny klimat dobrze współgra z takimi tematami jak podróże kosmiczne czy wchodzenie do równoległych rzeczywistości, kontrola maszyny nad człowiekiem czy laboratoryjnego bioeksperymentu nad swoimi stwórcami. Jeśli dodam jeszcze, że część tych historii rozgrywa się na różnych planetach bliżej na razie nie zdefiniowanego Układu Abneveroth, to klasyczny heavy metal lub rock’n’roll w stylu AC/DC nie do końca by tu pasował. Dlatego gramy taką muzykę i mamy taką tematykę tekstów. Oczywiście jest to moje zdanie, ale jestem tutaj przekonany, że tworzy to wszystko spójną muzyczno-liryczną całość. „Enter Insectmasterplan” to również concept album sam w sobie.

Jeżeli mowa o brzmieniu to jak tym razem pracowało się Wam z Szymonem Czechem? Mam nadzieję, że obyło się bez „kwiatków” a’la niespodziewana ucieczka Darka ze studio? Z resztą Kamil wydaje się bardzo zaangażowanym w sprawy związane z Myopią?
Przy nagrywaniu „Subconsciously Unconscious” pracowało nam się z Szymonem tak dobrze, że obiecałem sobie, że jeśli dojdzie do nagrania kolejnego materiału, to będziemy się kontaktować z Szymonem i pojedziemy tam, gdzie aktualnie będzie pracował. Tak też się stało. Chodzi o to, że Szymon lubi takie klimaty, jak my. Lubi słuchać takiej muzyki, nagrywać taką muzykę, a sam grając na swojej „siódemce” obraca się w klimatach co najmniej dziwnych. Te wszystkie elementy bardzo ułatwiają sprawy w studiu, bo w wielu kluczowych punktach rozumiemy się bez słów. Szymon siedząc w takiej muzie dokładnie wie o co nam chodzi, czego oczekujemy. Ponadto sam cały czas się rozwija, nabiera coraz więcej doświadczenia i jego bezcenne, trafione w dziesiątkę uwagi są dla nas nieocenioną pomocą. Jedziemy tam na swojego rodzaju psycho-rekolekcje (he, he), które już dwukrotnie były dla mnie warte pokonania trasy Bielsko-Biała – Olsztyn oraz zakończyły się dość owocnie nagraniem dwóch płyt, z których jesteśmy bardzo zadowoleni. Podczas tej ostatniej sesji nikt ze studia nie uciekł, jak to miało miejsce podczas sesji w Selani, kiedy to nasz poprzedni gitarzysta Darek nagle stwierdził, że musi się stawić w domu na wezwanie rodziców. Kamil rzeczywiście wydaje się być nieźle zaangażowany w zespół (świetne gitary, projekt wkładki), ale coś mało go przez ostatnie miesiące widuję. Mam tylko nadzieję, że i on nie podjął jakiejś ucieczki (he, he) a jeżeli już to tylko taką czasową, w swój artystyczny wymiar, z którego w każdej chwili można go będzie odzyskać.

W jednym z wywiadów przeczytałem, iż podczas nagrywania “Subconsciously Unconscious” nieźle dawaliście w palnik. Czy i tym razem towarzyszyły Wam „sztuczne raje”?
Kto tak powiedział? Aha, to pewnie Robert. No tak, raz musieliśmy go przetransportować do hotelu, bo najpierw strasznie się zamyślił nad hamburgerem w jakimś fast foodzie, a potem zdecydowanie chciał spędzić noc na jednej z ławek podziwiając pięknie odnowioną olsztyńską starówkę (he, he). Ale „sztuczne raje”? Nieeeeee....... No wiesz, starzejemy się, i co za tym idzie prowadzimy się coraz lepiej. Co prawda podczas tygodniowego pobytu w Studiu X panie z lokalnego sklepu spożywczego zdążyły się z nami zaprzyjaźnić, no ale w końcu chodziliśmy tam rano po bułki (he,he). Wszystko musi być z umiarem, gdybyśmy ostro dawali w cymbał, to nic byśmy nie nagrali. Ten, kto w danym momencie rejestruje swoje ślady, na piwko w większej ilości może pozwolić sobie wieczorami lub po skończonej pracy. Ja miałem najlepiej, bębny nagrałem już pierwszego dnia...

Skład Myopia jest rozrzucony po trzech miastach Polski. Jak radzicie sobie z próbami i koncertami?
Ciężko to wszystko poukładać. Kiedy dołączył do nas Kamil, to wtedy uczył się jeszcze w Bielsku, tak więc graliśmy we dwójkę regularne próby dwa, czasami trzy razy w tygodniu. Robert czasami wpadał na weekendy i robiliśmy dwudniową sesję. W wypadku koncertu Robert albo przyjeżdżał dzień lub tydzień wcześniej żeby się zgrać, albo prosto na koncert i wtedy szliśmy na żywioł. Odkąd Kamil zaczął studiować w Katowicach, a Robertowi urodził się drugi syn coraz ciężej jest się spotkać. Dlatego zeszły rok, na przykład, postanowiliśmy przeznaczyć na przygotowanie, zarejestrowanie i wydanie nowego materiału. Mimo wielu kłopotów udało się, tak więc wszystko przed nami, choć oczywiście trzeba mierzyć siły na zamiary, działać w miarę możliwości, tzn. na tyle, na ile wszelakie życiowe ograniczenia nam pozwalają.

Słyszałem, że mieliście się znaleźć na kompilacji w jakimś zachodnim magazynie, ale cała przyjemność miała kosztować 250 Euro? To już dziwki w Holandii są tańsze. Ha, ha, ha…
Tak było. Nie wiem po ile są dziwki w Holandii, ale pewnie tańsze. Pewnego dnia dostałem maila z Danii, który na samym początku oferował umieszczenie jednego czy dwóch naszych numerów na wspomnianej przez Ciebie kompilacji. Cholernie się ucieszyłem i chłonąłem dość długą treść maila będącą warunkami udziału w tym przedsięwzięciu. Kiedy z podekscytowania brąz rysował mi majtki dotarłem do ostatniego punktu umowy, czyli również wspomnianych przez Ciebie €250, które trzeba było szybko wpłacić, aby na tej kompilacji się znaleźć. Bardzo śmieszne. Ale może jest to dla nas jakieś wyjście na przyszłość. Przecież, tak sobie myślę, gdybyśmy im tak zapłacili €10000 to może by nam nawet wydali płytę, albo lepiej €20000, żeby dystrybucję też wliczyli w koszty (he, he).

Obiecałem sobie, że ani razu nie wspomnę o pewnym zespole, ale mam jedną nierozstrzygniętą kwestię. Wiem, że mieliście w planach nagranie coveru Voivoda. Jeżeli dobrze kojarzę to w rachubę wchodził któryś z utworów z „Nothingface”. Dlaczego to nie doszło do skutku? W obliczu śmierci D’Amoura byłby to swoisty hołd dla Waszych inspiratorów.
Do Voivoda na naszych próbach nawiązywaliśmy dwukrotnie. Dawno temu, jeszcze przed 1995 rokiem graliśmy spore fragmenty „Missing Sequences” z „Nothingface”, ale wtedy ogólnie graliśmy sporo coverów, które traktowaliśmy jako rozgrzewkę przed próbą. Przed nagraniem „Enter Insectmasterplan” jeszcze raz wróciliśmy do albumu „Nothingface” i zacząłem z Kamilem przerabiać numer „Pre-Ignition”. Ten numer pasował mi do całości mojego projektu koncepcyjnie. Muzycznie jest on suchy, sterylny, klaustrofobiczny i opowiada historię robota YB-I pracującego w kopalni aluminium na jakiejś odległej planecie. Robot ten, twór człowieka, nadmiernie eksploatowany, pozostawiony samemu sobie prawdopodobnie aż do jego destrukcji i dezaktywacji, przypomina mi klony z mojego projektu, które również są tworami ludzkimi, z góry przeznaczonymi na zagładę po, oczywiście, wykonaniu swojego zadania, tj. adaptacji skażonej czynnikiem X planety Groth do zamieszkania przez ludzi. Tak więc utwór Voivoda „Pre-Ignition” chciałem na naszej płycie umieścić obok „Clones”. Chciałem ,ale niestety go nie zrobiliśmy. Dlaczego? Chyba był to brak czasu, skoncentrowaliśmy się na własnych kompozycjach i później już nie było kiedy siedzieć nad coverem. Kiedy się za niego zabieraliśmy do głowy by mi nie przyszło, że Piggy tak nagle odejdzie, więc oczywisty hołd w tej formie byłby oczywiście czystym zbiegiem okoliczności. No cóż, wszystko przed nami.

„Twór Myopia narodził się podczas Wielkiego Wybuchu…” – czy według Ciebie Wielki Wybuch był też przyczyną tego wszystkiego, co nas otacza?
Na chwilę obecną na to wygląda. Jest to tylko naukowa teoria, ale brzmi sensownie i dość wiarygodnie. Zgodnie z nią czasoprzestrzeń rozpoczęła się od Wielkiego Wybuchu, w którym to momencie Wszechświat miał zerowy promień i nieskończenie wysoką temperaturę. Od tamtej pory aż do chwili obecnej Wszechświat się rozszerza więc Wielki Wybuch faktycznie jest przyczyną wszystkiego co nas otacza. Ja ponadto myślę, że Wszechświat, w którym żyjemy, nie jest ani pierwszym ani ostatnim. Mówi się, że wszystko co ma swój początek, ma też swój koniec, więc Wszechświat osiągnie pewnie kiedyś jakiś krytyczny punkt i zacznie się kurczyć, a kiedy skurczy się do punktu, nastąpi koniec naszej czasoprzestrzeni. Co wtedy? Być może nastąpi kolejny wybuch, który kilkadziesiąt miliardów lat później zostanie jakoś nazwany przez jakiegoś naukowca na jakiejś planecie w odległej galaktyce. Zrobiło się strasznie naukowo. W każdym razie, jeśli jakaś inna teoria zostanie udowodniona, to wtedy będę musiał zweryfikować okoliczności powstania Tworu MYOPIA albo zostać heretykiem.

W moim osobistym odczuciu Myopia nie jest „zwykłym” zespołem. Dużym i jakże rzadko spotkanym atutem jest zakrojony na szeroką skalę koncept ciągłej korelacji muzycznej Myopii z Myopią liryczno-graficzną. Myopia to ciągłe zazębianie się i współpraca tych trzech elementów. Jak dla mnie Myopia to nie tylko muzyka, ale także permanentnie przewijająca się problematyka niepokoju moralnego związanego z obawą, w którą stronę pójdzie technika cywilizacyjna.
Dla mnie osobiście od zawsze było to istotne, by wspomniane przez Ciebie trzy elementy zazębiały się ze sobą i tworzyły wspólną całość. Muzyka jest bardzo ważna, w zasadzie najważniejsza, bo od tego zaczyna się najczęściej odkrywanie jakiegoś zespołu, jednak jeśli muzyka kogoś zainteresuje, to ta osoba sięga dalej i dobrze jest jeśli ma po co sięgać, tzn. jeśli za muzyką stoi jakiś spójny koncept tekstowy i graficzny. Jeśli na przykład kupuję płytę ze świetną muzyką, ale zaraz w pierwszym tekście słyszę „jesteśmy silni, zwarci i gotowi, rozwalimy wszystko w pył”, a na okładce widzę siekierę, mózg i kupę to mogę nie do końca być z niej zadowolony. Nie chcę tutaj powiedzieć, że nasz koncept jest lepszy, bo to kwestia gustu, ale staramy się ogólnie trzymać pewnej stylistyki i tematyki, które wcześnie obraliśmy i rozwijać je dalej. Stąd Twór MYOPIA, który ma swoją historię i funkcję oraz stwarza pewną wizję, coraz częściej bywa też w Układzie Abneveroth (był już na planetach Soath, Yoath i Groth), który staje się alternatywą, a może nawet odzwierciedleniem Układu Słonecznego? Ta historia cały czas powstaje z każdym następnym tekstem. Już wspomniałem wcześniej, że w moim osobistym przekonaniu taka tematyka pasuje do muzyki, którą robimy (lub muzyka do tematyki?) Grafika to trzeci element. W wypadku dema „Unknown Controls” Robert i ja wymyśliliśmy cały projekt, a potem ktoś to dla nas narysował, przy „Sunconsciously Unconscious” ja przedstawiłem moją wizję okładki autorce, a ona to potem przelała na papier (fajnie wyszło). W przypadku „Enter Insectmasterplan” opowiedziałem Kamilowi o moim całym koncepcie tekstowym, a cała reszta to już wyłącznie jego własna wizja, ale myślę, że wciąż się dobrze zazębia. Problematyka niepokoju moralnego na pewno się u nas pojawia, właściwie to chcę wzbudzić niepokój moralny w historiach opowiadanych przez Twór MYOPIA. Historie te są jak dotąd pesymistyczne, więc jakiś niepokój na pewno powinny wzbudzać, a „zaniepokojone” osoby być może ocalą kiedyś świat (lub jego cząstkę he ,he), który przecież nieuchronnie zmierza do samozagłady.

Sprytnie sobie to wymyśliliście łącząc medyczną „krótkowzroczność” z narratorem – Myopia, podróżującym w czasie, snującym domysły i przedstawiającym hipotetyczne konsekwencje rozwoju technologicznego. Czy według Ciebie narrator Myopia jest postacią tragiczną poprzez swoją świadomość? Czy co raz większe uzmysłowienie może być przekleństwem?
Na pomysł z narratorem spełniającym taką właśnie funkcję wpadłem bardzo dawno temu, jeszcze zanim powstał zespół. Narrator miał się nazywać Phobos, ale jak ustaliliśmy z Robertem nazwę zespołu pomyślałem, że narrator może przyjąć taką samą nazwę. Tak więc medyczny termin krótkowzroczność nie ma oznaczać, że nosimy jakieś grube szkła (he,he), tylko krótkowzroczność otaczającego nas świata, którego zawiłe (potencjalne) problemy można znaleźć w wizjach opisywanych przez Twór MYOPIA. Na chwilę obecną nasz narrator nie jest postacią tragiczną. Jest chłodny, odhumanizowany, bezuczuciowy, bezstronny. Jest bardziej maszyną, pewnego rodzaju urządzeniem wypełniającym swoją zaprogramowaną misję ostrzegawczą. Ale jak już wcześniej wspomniałem, ta historia cały czas powstaje, więc nie wykluczam, że w przyszłości, jeśli nagramy kolejne płyty, to również narrator MYOPIA przejdzie pewne przemiany, nabierze cech bardziej ludzkich, a wtedy cała posiadana przez niego świadomość może stać się jego przekleństwem. Zobaczymy.

Tematyka “Subconsciously Unconscious” dotyczyła różnych form kontroli. Według mnie najdobitniej przedstawiliście to w utworze „The Time Of The Worm”, gdzie pojawia się symboliczny „robak” kontrolujący świadomością państwa Consciousness (świetna gra słów). Czy w takim razie próbujecie uzmysłowić, iż Ziemia to tylko jedna z wielu laboratoryjnych probówek, w której jakiś symboliczny „robal” przeprowadza eksperymenty? Czy nasze życie to „wielki plan owada”?
Do napisania tego tekstu zainspirowało mnie opowiadania Boba Lemana pod tym samym tytułem. Chodziło mi tutaj o spotkanie dwóch cywilizacji. Symboliczny robak reprezentuje pozaziemską, inteligentną formę życia, a państwo Consciousness, ludzie, są tutaj obarczeni straszną tajemnicą, stają się przykładem ludzi uwięzionych, wyobcowanych, stają się wbrew swojej woli pewnego rodzaju wybrańcami obcych. Jednak temat był tutaj bardziej przyziemny, szukałem wtedy różnych sposobów przedstawiania kontroli kogoś lub czegoś nad kimś lub czymś innym. Nasz „robak” w tym tekście podobnie jak twory w filmach „Obcy” lub „Gatunek” nie prowadzi tutaj eksperymentów na ludziach, ale stara się po prostu przetrwać za wszelką cenę kosztem gatunku ludzkiego. Tak więc chodziło mi tutaj o to, że przy zetknięciu się z obcą cywilizacją możemy z pasożytów, którymi niejednokrotnie jesteśmy, stać się dosłownie ich ofiarami. W ten sposób powiedziałem ,co autor miał na myśli, jak to pisał (he, he).Ty postrzegasz ten tekst bardziej globalnie, „prosta historia” staje się bardziej zawiła i naukowa. I to jest piękne, o to właśnie chodzi w tym całym moim pisaniu, żeby ktoś szczyptę własnej interpretacji również dorzucił. Wspólnymi siłami dochodzimy więc tutaj do takiej konkluzji, że być może jesteśmy na Ziemi jednym, wielkim, pasożytniczym eksperymentem.

Wierz mi czasami siadałem i intensywnie się zastanawiałem nad tymi wszystkimi spiskowymi teoriami dziejów i nie daleko było, by popaść w stany lękowe. Gdy się człowiek nad tym wszystkim zastanowi (przeznaczenie; matryce naszych życiorysów zapisane miliardy lat temu; kto i po co pociąga za sznurki?) to można popaść w obłęd tak jak mieszkańcy domu z „The Time Of The Worm”.
To prawda, trzeba spokojnie do tego wszystkiego podchodzić, dozować sobie to zastanawianie się i oczywiście zachować pewien dystans, bo w przeciwnym wypadku wszędzie będziemy dostrzegać spisek, a wtedy do obłędu już nie jest daleka droga. Z drugiej strony jesteśmy istotami rozumnymi, więc dobrze jest czasami umiarkowanie pogłówkować nad różnymi teoriami zamiast pójść na łatwiznę i przyjąć, że to wszystko bzdury, które pewnego dnia mogą nas zaskoczyć. Mieszkańcy domu w „The Time Of The Worm” znaleźli się w innej sytuacji, nie popadli w obłęd z powodu rozmyślań nad wyimaginowanymi teoriami, ale z powodu bliskiego spotkania trzeciego stopnia z niezbyt przyjaźnie nastawioną obcą formą życia.

Czy w dzisiejszym świecie jest jeszcze miejsce dla wolnego człowieka w pełni wyzwolonego spod wszelkich kontroli? Nie sądzisz, że w dzisiejszym świecie naszpikowanym symptomami technik manipulacyjnych, wolności umysłowej w pełnym znaczeniu tego słowa po prostu nie ma. Czy tego chcemy czy nie i tak jesteśmy kontrolowani.
Zgadza się. W naszym kraju nie ma jeszcze kamer na każdym rogu, w każdym autobusie, pociągu, przy każdym stanowisku pracy itp., nie wszczepiamy też dzieciom mikrochipów, żeby je łatwo namierzyć i przywołać, ale to wszystko powoli przyjdzie. Posiadamy już elektroniczne gadgety, które można dokładnie zlokalizować Żyjemy w świecie, w którym musimy wykonywać czyjeś polecenia i nauczyć się pewnych technik manipulacji aby kierować czy wysługiwać się innymi. Tego nie możemy zmienić. Ważne, żeby nie dać się zwariować i chociaż od czasu do czasu robić coś z własnej, całkowicie nieprzymuszonej woli. Trzeba też uważać, aby nie przekroczyć pewnej cienkiej linii – pracoholik przecież mówi, że uwielbia pracować. Wydaje mi się, że jeszcze ciągle, jeśli o to zadbamy, mamy wąski zakres rzeczy, czynności, sytuacji, w których, przynajmniej do pewnego stopnia, mamy wolność wyboru, którego możemy dokonać niezmanipulowanym jeszcze do końca umysłem. Ten przywilej pewnie będzie powoli zanikał u przyszłych pokoleń.

Niedaleko pada jabłko od jabłoni. Od kontroli bardzo blisko do ujednolicenia, synchronizacji i standaryzacji społeczeństwa. Uważasz, iż ludzie są na tyle krótkowzroczni, aby nie zauważyć stopniowego otępienia umysłowego i uniformizacji? Czy ludzkości grozi sytuacja przedstawiona we wstępie do „The Efficient Process” – istny Matrix?
To jest jeden z wariantów do którego świat może się z łatwością dopasować. Nie jestem antyglobalistą, ale przecież właśnie globalizacja do tego zmierza, i nie chodzi tutaj tylko o to, że amerykański fast food jest w takiej samej formie obecny w Bielsku czy gdzieś w Bangladeszu, ale o wszystkie pozostałe produkty i aspekty życia. Mega korporacje rządzą światem. W Azji i Ameryce Pn. powstają miasta bez centrów, ciągnące się przez wiele kilometrów, które kiedyś być może stworzą wielkie globalne miasto, którego dzielnicami będą Nowy York, Barcelona czy Pekin i które będą zamieszkane przez ujednolicone i zsynchronizowane społeczeństwo (nie wiem tylko jaką rolę odegra tutaj świat arabski, czy będą to peryferie globalnego miasta, czy totalna globalizacja dotrze również i tam).Ludzie nie są otępiali, dostrzegają tę uniformizajcę, ale my po prostu jesteśmy wygodni, jesteśmy produktami współczesnego świata i jego wiernymi konsumentami, podobnie jak bohater tekstu „The Efficient Process” – jest on już prawie członkiem takiego społeczeństwa, ale wynajduje wehikuł czasu i przemieszcza się w przyszłość, widzi sytuacje, które nie dają mu spokoju, nakazują bunt, ale jest tutaj osamotniony i ta sytuacja go przerasta. W rezultacie staje się cząstką zuniformizowanego świata, ale jest mu z tym dobrze, wygodnie, nie musi rozważać trudnych sytuacji, dokonywać trudnych wyborów, jest sterowany.

„Enter Insectmasterplan” to bardzo ciekawe spojrzenie na międzyplanetarną kolonizację. Nieoczekiwana walka między klonami, ludźmi i zmutowanymi formami obcymi. Chciałbym jednak poruszyć tu bardziej realną kwestię. Czy według Ciebie domniemany podbój kosmosu spowoduje kolejną „zimną wojnę”? Przecież galaktyczne zasiedlanie może doprowadzić do swoistego kosmicznego ekwiwalentu wojen kolonialnych z XVI - XVIII wieku?
To też prawda. To jeszcze zależy czy będziemy kolonizować w formie globalnego, światowego przedsięwzięcia, czy też będą tutaj różne strefy wpływów np. azjatyckie, amerykańskie lub europejskie. Zależy też co ewentualnie skolonizujemy, bo pewnie nikt się nie będzie bił o jakieś dwie marne bazy na Marsie. Jeśli jednak zasiedlimy jakiś podatny do rozwoju grunt, to do gwiezdnych wojen zostanie tylko mały krok i George Lucas zostanie okrzyknięty prorokiem (ha, ha)!

Jeżeli wspomniałem już o „zimnej wojnie” to ciekaw jestem Twojej opinii ta temat lądowania Amerykanów na Księżycu 20 lipca 1969. Do tej pory pojawiają się spekulacje o rzekomej mistyfikacji tego wydarzenia.
Dopóki nie zostanie to w jakiś sposób udokumentowane, udowodnione, to wierzymy, że jednak wylądowali. Widoczny jest jednak regres w załogowych lotach kosmicznych w kolejnych trzydziestu latach po tym niesamowitym wydarzeniu, mimo tego, że technika wciąż idzie do przodu. Jeśli do lądowania doszło, to program Apollo świetnie się sprawdził przy o wiele uboższej technice. Dlaczego więc Amerykanie ponoszą sromotną klęskę w programie lotów wahadłowców przy o wiele bardziej zaawansowanej technice? Faktycznie pojawia się pewne zwątpienie.

Powróćmy do „Enter Insectmasterplan”. Mam nieodparte wrażenie, iż w wątku rozwijającym się najpełniej w czterech ostatnich utworach nie chodzi głównie o laboratoryjne możliwości człowieka, a o etyczną konsekwencję „zabawy” w demiurga, istoty sprawczej (zakładając, że jest), kogoś, kto rozdaje karty?
Do wspomnianego przez Ciebie wątku i sekwencji ostatnich czterech utworów musimy jeszcze dodać czwarty numer „Project Insect” od którego wszystko, co dotyczy laboratoryjnych eksperymentów w tym projekcie, się zaczyna. Wynikają z tych eksperymentów same problemy bo człowiek, jak to trafnie określiłeś, „zabawia” się w nie, zamiast doprowadzić je do końca lub przeprowadzić je bardziej odpowiedzialnie znając pewne skutki uboczne. Stwarza więc gatunek zmutowanych insektów, o których zapomina (!) po tym jak wypełniły swoje zadanie. Zignorowane i zapomniane insekty odegrają oczywiście później kluczową rolę(pomysł zaczerpnąłem tutaj z opowiadania Frederika Pohla „Dajmy Szanse Mrówkom”, gdzie po wojnie nuklearnej naukowiec, konstruktor wehikułu czasu, udaje się czterdzieści milionów lat wstecz zostawiając tam osiem królowych zmutowanych, płucodysznych mrówek. Oczywiście kiedy powraca on do teraźniejszości, światem rządzą dwumetrowe mrówy...). Człowiek w moim projekcie, zignorowawszy insekty, „bawi się” dalej i stwarza ludzkie klony, idealnych replikantów, które jednak z powodu swojej niewiedzy, obdarowuje tylko trzyletnią długością życia jednostki. Każdy by się wkurzył takim prezentem, toteż klony zwracają się przeciwko swoim stwórcom (patrz również „Łowca Androidów” Ridleya Scotta) i rozpoczynają całą lawinę zdarzeń doprowadzającą do unicestwienia rodzaju ludzkiego. Kropkę nad i stawiają oczywiście zapomniane insekty. Kto by się tego spodziewał? Na pewno nie człowiek, który całą tę reakcję łańcuchową zapoczątkował. Podsumowując: laboratoryjne możliwości człowieka są duże, eksperymenty muszą być przeprowadzane, a klonowanie człowieka stanie się wkrótce faktem, ważne, żeby nie ignorować wszelkiego rodzaju konsekwencji.

Nie bez przyczyny przywołałem tutaj demiurga, gdyż okładka „Enter Insectmasterplan” przywołuje u mnie nieodparte skojarzenia z fragmentem fresku Michała Anioła „Stworzenie Adama” z Kaplicy Sykstyńskiej. Pozwoliłem sobie też zinterpretować to tak, że dwie muskające się dłonie symbolizują cienką granicę, bliską dotykowi, między człowiekiem a humanoidem. Dobrze kombinuję?
Jak już wcześniej wspomniałem, ja opowiedziałem Kamilowi całą historię przedstawioną na „Enter Insectmasterplan”, a projekt graficzny to już jest całkowicie jego wizja. Nie wiem, czy inspirował się „Stworzeniem Adama” ale ja kojarzę ten obraz i te dwie sytuacje Stwórca- Adam i Człowiek (stwórca)-Klon pasują i nawiązują do siebie. Resztę postrzegam podobnie jak Ty: jedna dłoń należy do człowieka, druga do stworzonego przez niego klona. Może to być albo moment stworzenia, kiedy to człowiek wypuszcza swoje dzieło z rąk albo moment tuż przed buntem klonów, kiedy to replikanci wyciągają dłoń po pomoc, ale człowiek nie chce lub po prostu nie potrafi pomóc swojej replice. Zwróć również uwagę, że jedna z dłoni jest na ciemnym (złym) tle, a druga na jasnym (dobrym). To prawie jak jasna i ciemna strona mocy (ha, ha). Ty dopowiedz sobie, kto jest po jasnej, a kto po ciemnej stronie.

Na „Enter Insectmasterplan” poruszacie odwieczne pytanie fantastyki naukowej (poruszonej w niezliczonej ilości książek i filmów) – czy sztuczna inteligencja może świadomie wydedukować swą istotę bytu, tym samym doprowadzając do buntu maszyn i technokracji? Czy w taki razie Myopia – narrator postrzega ciągły rozwój cybernetyki, biotechnologii itp. za systematyczne kopanie sobie grobu przez ludzkość?
Zwróć uwagę, że na „Enter Insectmasterplan” nie mamy do czynienia z maszynami, humanoidalnymi robotami czy cyborgami tylko z klonami, formami biologicznymi. Dlatego pomimo posiadania pewnych dysfunkcji jak np. krótki, około trzyletni okres życia, są one zaopatrzone w pełny „pakiet” ludzkich cech, włączając weń świadomość, uczucia czy DNA. O buncie maszyny przeciwko człowiekowi pisałem w „The Ultra Control” na poprzedniej płycie i myślę, że jest to możliwe, wystarczy jakiś mały błąd w skomplikowanym programie. Nie możemy, z drugiej strony, zatrzymać rozwoju cybernetyki, biotechnologii, nanotechnologii i innych dziedzin nauki. One muszą się rozwijać. Ważne aby wszelkie badania prowadzić rozważnie i odpowiedzialnie, a nie tak jak robią to naukowcy na „Enter Insectmasterplan”. Czy ludzkość kopie sobie powoli grób przez rozwój wyżej wymienionych dyscyplin naukowych? Mam nadzieję, że tak nie jest, choć na usta ciśnie mi się coś zupełnie innego...

Napisałeś pracę magisterską na temat cyberpunku. Pamiętasz, kiedy po raz pierwszy połknąłeś bakcyla związanego z szeroko pojętą fantastyką naukową? Co było tą iskrą zapalną, swoistym bodźcem, który wdrożył Twoje zainteresowania w zafascynowaniem technologią? Ja na przykład zostałem solidnie zniesmaczony do fantastyki naukowej „dzięki” obowiązkowej lekturze „Przygód pilota Pirxa” w szkole podstawowej. Ha, ha, ha….
O mojej pracy nieopatrznie wspomniałem w jakimś wywiadzie, kiedy, o ile pamiętam, chodziło o zdefiniowanie naszej muzyki, w pracy było o cyberpunku, wiec chciałem wykazać, że cyberpunk miał na mnie jakiś wpływ i jego elementy mogą być dostrzegane w tematyce tekstów, a co za tym idzie rodzaj granej przez nas muzyki mógłby być określany (między innymi) przedrostkiem cyber. Tak naprawdę moja praca nie była tylko o cyberpunku. Aaa zdradzę Ci, najwyżej znowu będą gadali o porównaniach, jej tytuł to „William Gibson and the Voivod: Different Visions of the Postmodern World”. Nieźle nie? Sam nie mogłem uwierzyć, że promotorka dopuściła mi taki temat (byłem na postmodernie kanadyjskiej), ale widać szczere pisanie o tym co mnie kręci pomogło. A kiedy to się zaczęło? Ja nigdy nie czytałem „Przygód Pilota Pirxa” ani „Bajek Robotów”, zamiast tego przeczytałem „Eden” i „Powrót z Gwiazd’ tego samego autora, jeszcze w podstawówce. Potem był miesięcznik „Fantastyka”, w którym przeczytałem m.in. dwa wcześniej wspomniane opowiadania, które po kilkunastu latach (!) wykorzystałem jako źródło inspiracji na „Enter Insectmasterplan”, potem były jeszcze „Gwiezdne Wojny”( epizody 4,5 i 6 ) i tak to mniej więcej się zaczęło.

Na zakończenie życzę Wam, by wreszcie nie tylko recenzenci, ale i wydawcy docenili Waszą niesubordynację gatunkową. A i jeszcze jedno, żebyś nigdy po przebudzeniu nie stwierdził, że jesteś „insektem” jak miało to miejsce w jednym z dramatów Franza Kafki. Ha, ha, ha…
Wielkie dzięki stary, naprawdę bardzo fajnie się rozmawiało. Przy okazji pozdrawiam wszystkich miłośników pokręconego grania. No i również życzę Ci, żebyś z rańca nie odkrył, że jesteś swoim klonem (he, he). O rety, co to, coś mi przesłania ekran!? Muszę przyciąć szczękoczułki...